De eerste regendruppels

Als ik uit stage kom lopen voel ik de eerste regendruppels. Het miezert een beetje. Na 6 dagen de eerste regen, dat valt toch wel mee?

Vandaag was het opnieuw erg leuk, maar ook intensief. ’t Engelse moet nog steeds een beetje wennen, maar zo langzamerhand gaat dat iedere keer een stukje beter. Je moet er gewoon de tijd voor nemen en al het ruis om je heen uitschakelen, zodat je het goed verstaan kan.

De kinderen komen vandaag allemaal tegelijkertijd 2 uur wennen. De één voelt zich al wat veiliger dan de ander. Wat ook logisch is, allemaal verschillende karakters en een eigen rugzakje. (Ieder mens draagt een rugzak met zich mee in zijn leven. In deze rugzak zit jouw leven, sommige dingen zitten er altijd in; en andere dingen moeten er weer uitgehaald worden. Soms raakt het wat naar onder en kom je het later weer tegen. Zo heeft ieder zijn eigen verhaal. Ik heb trouwens 2 jaar geleden een bedel, voor aan mijn armband, gekregen van mijn moeder en je raadt het al; een rugzak!)

We spelen veel buiten met de kinderen. Iets wat me erg opvalt is dat de kinderen op het plein van de After- schools spelen. Eigenlijk veel te grote en te gevaarlijke speeltoestellen. Dit vergt veel meer aandacht en oplettendheid van de leidsters naar de kinderen toe, wat hier veel minder is dan in Nederland. Net als tijdens ‘the little snack’; de kinderen moeten aan tafel zitten en krijgen dan allemaal hun, zelf meegebrachte, tussendoortje. Het duurt alleen erg lang voordat ze allemaal wat gaan eten.

Ik heb op de groep Poolse kinderen zitten, welke als moedertaal Pools kennen. Ouders wonen hier al meer dan 10 jaar, maar praten thuis alleen maar Pools. Niet echt logisch toch, als het kind hier woont?!
De kinderen begrijpen ons niet en dat maakt het allemaal extra moeilijk voor hun. Ik heb het met ze te doen.
Het is donderdagmorgen als Rozalia binnenkomt. In tranen als haar moeder gaat. Ik ontferm me over haar en probeer haar te troosten. Ze komt niet meer bij van het snikken en de ene na de andere tissue verdwijnt in het zelf geïmproviseerde vuilnisbakje, een plastic handschoentje; we zijn namelijk buiten. Ik heb haar op mijn arm en loop wat rond op de buitenplaats. Ze wordt maar niet rustig. Dan besluit ik liedjes te gaan zingen; Nederlandse kinderliedjes, want die ken ik goed. Engels kan ze toch niet verstaan dus dan maakt de taal weinig meer uit, ’t gaat om de melodie. Langzaamaan wordt ze rustig. (En jawel; toch nog iemand die van mijn zangtalenten houdt, HAHA! :D) Als ik dan rustig met haar zit op het bankje, komen er steeds meer kinderen (waarvan ook meer onrustige kinderen), om ons heen staan en bij ons zitten.
Ik voel dat de leidsters naar me kijken, maar daar let ik niet op. Als ik het even later voor elkaar krijg dat Rozalia gaat spelen; komt één van de leidsters naar me toe en geeft me complimenten. Super, op deze manier hadden zij het eigenlijk nog nooit echt gedaan. Hier sta ik best wel versteld van, want dit is toch een vrij logische oplossing? Althans voor mij dan..

Als ik nadat alle kinderen opgehaald zijn nog even help om schoon te maken, kom ik erachter dat stagiaires hier qua handelingen de kinderen geen schone ‘nappy’s’ mogen geven en ook de deuren niet mogen opendoen voor andere mensen (op alle deuren naar de groepen en naar binnen zitten hier codes, zodat er niet zomaar iemand naar binnen kan..). Geen probleem. Dan maar geen luiers verschonen.

Over regels gesproken. Ik ga volgende week eens even vragen of ze hier ook eisen hebben vanuit de overheid qua veiligheid en dergelijke. Als hier de GGD zou komen, ben ik bang dat de groep niet aan de eisen zal voldoen. Zo zijn hier bijvoorbeeld geen hoge verrijdbare tafels en stoelen/banken. Alles moet je bukkend en tillend doen, wat eigenlijk helemaal niet mag. De leidsters zitten op dezelfde lage stoeltjes als die van de kinderen en op de deurtjes van het keukentje zit wel kinderslot, maar dat werkt niet. De kinderen trekken dus zo de deurtjes open, waarachter bijvoorbeeld het bestek ligt. Klopt niet helemaal dacht ik zo.
De GGD geeft wel hele hoge eisen, maar dat is wel degelijk ergens goed voor.

Na de middagpauze is het tijd om naar de after- schools te gaan. Ik vraag Angela, één van de leidsters bij de after- school, of ik met haar mee mag kinderen ophalen. Samen lopen we naar de girlsschool. Daar halen we vijf meisjes op. Als ik de volgende dag weer mee ga ophalen, komt Jasmine op me afgerend en vliegt me om de benen. Jasmine heeft lang blond haar, vastgebonden in een staart. Het zit wat warrig. Verder heeft ze haar uniform aan en een brilletje op. Echt zo’n mooi wijs meisje. Samen lopen we hand in hand terug naar St. Catherines.

Als we buiten zijn komt Emma naar me toe gelopen. We kletsen en krijgen het weer over Nederland. Afgelopen maandag vroeg ze waar ik vandaan kwam. Nu lopen we samen naar binnen en kijken we op de wereldkaart. Ooooo dat is niet zo ver weg, zegt ze. Het is even breed dan jouw vinger! (: HAHAHA. En inderdaad Ierland en Nederland liggen op de kaart even ver uit elkaar als de breedte van mijn vinger. Heerlijk die kinderen..

De eerste stageweek was erg leuk. Lieve mensen en dat is super fijn. De mensen hier staan open voor mij en mede daardoor voel ik me erg welkom.

Het is trouwens erg leuk om post te krijgen. Super gezellig. (: