En dan nu; waarvoor ik hier gekomen ben

Opstaan en beginnen aan waar ik hier voor gekomen ben: Stage lopen!

Maar voordat stage aanbreekt; ga ik vlaggetjes ophangen. Happy Birthday Ruth! Vlak voordat ik wegga loop ik nog eventjes samen met Gijs naar Ruth om haar te feliciteren. Een bijzondere verjaardag.. Eentje die ze nooit meer vergeten zal. Dat zeg ik uit ervaring, want zo’n bijzondere had ik bijna 4 jaar geleden; in Kenia. Dat zijn momenten waarop ik op dit soort dagen op terug kijk.

Als ik het terrein op loop begint het dan echt. De deur gaat open en ik schrijf mijn naam in het boek bij de receptie (zo weten ze wie er in het gebouw is, wanneer er bijvoorbeeld brand uitbreekt). Als ik richting de ruimte van het kinderdagverblijf loop staan alle ouders al te wachten in de hal. Zodra Judith (directrice; van Childdaycare service) mij ziet staan, komt ze gauw aangelopen en laat me naar binnen. Ik word erg hartelijk ontvangen en dat is erg fijn. Mary (één van de werkneemsters) neemt me mee naar de Tobblerroom, wat waarschijnlijk mijn ‘vaste’ groep zal worden.
Eerst eventjes wat over het kinderdagverblijf:
Het gebouw heeft verschillende ‘gebouwen’. Een beetje lastig uitleggen; maar ik zal eventjes kijken of ik op google- maps een foto kan vinden, zodat het te snappen valt.
De indeling van het gebouw:
Het gedeelte waar ik zit:
De Tobblerroom: voor kinderen van 2-3 jaar oud
De Wobblerroom: 0-2 jaar oud

Het centrale gebouw:
De Pre- schools 4-5 jaar oud (de kinderen gaan hier rond hun 4e of 5e naar de First- class, at the primairy school)
Als de Pre- schools afgelopen is, zo rond half 1 wordt de boel hier schoongemaakt en vervolgens komen rond half 2, 2 uur de jongste kinderen voor de After- schools. Dit zijn dan de kinderen van de First- class. De kinderen krijgen hier trouwens huiswerk begeleiding en gaan om 15.00 uur al warm eten. Dit warme eten krijgen ze hier.

Roisin, Elaine en Catriona zijn de drie leidsters op mijn groep. En Roisin zal mijn ‘keyworker’ (stagebegeleider) zijn. Ook bij de andere 2 leidsters kan ik terecht als er iets is.
Deze 3 leidsters zullen alle dagen aanwezig. Op maandag zijn er 15 kinderen op de groep en op de andere dagen zijn er 18; dan is de groep vol.
Op dit kinderdagverblijf heeft ieder kind, net als ik heb, een ‘keyworker’. Alleen voor de kinderen houdt het net iets anders in. De keyworker zal, net zoals het in Nederland is, observaties over het toegewezen kind schrijven. Hier gaat het nog iets verder, de ‘keyworkers’ bouwen een extra band op met de kinderen. Aan de ene kant heel leuk natuurlijk, maar aan de andere kant denk ik dat het niet zo handig is. Een voorbeeld, wat nou als de ‘keyworker’ van het kind ziek is? Dan heeft het kind dus die vertrouwde band met niemand meer en zal het zich veel minder vertrouwd voelen dan andere dagen.

Ik ben er. Hier is mijn stageplek en waar ik voor 20 weken; 4 dagen in de week zal zijn. Het is 9.15 uur en de deur gaat open. Er is hier nog een andere ingang (één van de vele); waar de ouders van the Wobblerroom en the Tobblerroom wachten. De ouders kunnen daar aanbellen vanaf 9.15 uur en dan wordt de deur voor ze opengedaan.
De groep is minder kleurrijk dan ik gewend ben op de stages in Nederland. De muren zijn allemaal wit en er hangen nog weinig knutselwerkjes, wat natuurlijk ook logisch is, want ze zijn pas net weer geopend.
De kinderen brengen allemaal hun eigen ‘little snack’ en hun lunch mee. Ze hebben allemaal een eigen mandje; waarin hun eten komt te liggen.
Vandaag komen de kinderen, ieder uur 8 anderen, wennen. Om 9.15 uur de eerste en zo door tot de middag. De ouders blijven bij hen en ons op de groep. Ze lopen af en toe even weg om te kijken hoe het kind erop reageert.
Inmiddels ben ik er wel achter dat het kinderdagverblijf een soort school is en dat daar ook de nadruk op ligt hier. Erg leuk, maar ergens denk ik ook dat het daar nog een beetje te vroeg voor is voor de kinderen. Na de vakanties zullen ze iedere keer weer opnieuw moeten wennen en ik denk dat dat veel extra tijd kost en voornamelijk ook erg veel energie van de kinderen kost.
Zodra de eerste kinderen binnenkomen kan de dag van start gaan. Super leuk en ik heb ontzettend zin! Wat een schatjes allemaal weer zeg.. Ik heb ruim 6 weken niet stage gelopen, maar die kinder- uitstralingen ga je gewoon echt missen.
En nu mag ik er gewoon weer lekker van gaan genieten. Het is vandaag echt een ‘settleday’ voor iedereen. De kinderen beginnen voor het eerst en voor de meesten is het dan ook echt de eerste keer bij St. Catherines. De leidsters kennen de kinderen ook niet en voor hen zijn ze daarom gewoon net zo nieuw dan voor mij. Dat is op zich wel erg lekker, zo stappen we allemaal in een hetzelfde nieuwe schuitje.

Ik zit te kletsen met één van de ouders die erg enthousiast is omdat ik uit Nederland kom. Ze begint over de tulpen en moet lachen wanneer ik het tulpje aan mijn bedelarmband laat zien. Het tulpje heb ik van mijn ouders gekregen op de laatste avond thuis, iedere bedel die aan mijn armband hangt is voor een ander bijzonder moment uit mijn leven. Net zoals deze; een typisch Hollands gebaar voor in Ierland.
Om nog even weer terug te komen op de moeder, ze is trouwens een Chinese en een behoorlijk stevige vrouw. Ze is getrouwd met een Ier. Hun zoontje, Jack, ziet er net zo Chinees uit als de moeder en is ook een bullie. Hij is helemaal gek van de trekkers *JAJA; we hebben echte miniaturentrekkertjes op de groep; een MF; een Claas; een John Deere en een FENDT! :D Super schattig. Haha’ een vertrouwd gevoel.
Even later begint ze over schoenen die haar man op het vliegveld in Nederland gekocht heeft. Ze begint uit te leggen wat voor soort schoenen het zijn, maar ze weet het merk niet meer. HAHA; Lang leve Elferink, al gauw snap ik haar namelijk; het gaat over Fit Flops.
Het is heerlijk om zo her en der met ouders te praten. Zo kom je een boel te weten en kan ik mooi mijn Engels oefenen. Ik kan al merken dat het beter gaat en daar komt vast nog veel meer verandering in.

Nadat alle kinderen gewend hebben en vervolgens weer naar huis zijn, heb ik pauze. In de pauze klets ik met van allerlei mensen over het leven hier en het leven thuis thuis. Zo ben ik trouwens te weten gekomen dat vanaf 18 september meer studenten in Carlow zullen zijn. Dan beginnen namelijk de Colleges hier. We zullen zien; als the Foundry dan nog drukker is dan afgelopen week; kun je je kont er waarschijnlijk niet meer keren.

Na de pauze mag ik naar de After- schools, de Buiten Schoolse Opvang. Wanneer de kinderen binnenkomen valt mijn oog al gauw op een meisje, met lang blond ingevlochten haar; ze heeft een blauwe rok met plooien aan met daarop een lichtblauw blousje en een stropdas om. De meeste kinderen hebben hier een schooluniform aan. Er is namelijk maar één school hier waarbij de kinderen geen uniformen dragen.
Het meisje heet Sophie. Ze zoekt meteen een hoekje op en ik zie dat er tranen over haar wangen lopen. Ik loop naar haar toe. Ze is aan een tafeltje in de ‘huiskamerhoek’ gaan zitten. Ze heeft haar hoofd in haar handen gedrukt en is helemaal rood aangelopen. Ik benader haar rustig en vraag wat er aan de hand is. Ze heeft hoofdpijn. Ik vraag wat door en kom erachter dat ze het de hele dag al heeft. Haar juf had er niks aan gedaan en daarom was haar hele eerste schooldag stom. Alles is gewoon stom. Ik haal één van de andere leidsters erbij en al gauw wordt haar moeder gebeld. Ze komt haar zo ophalen.

Mary vraagt om mijn hulp en ik loop met haar mee. Ze pakt borden, bestek en bekers. We lopen door de lange hal, samen met twee kinderen van de groep, richting de eetkamer. De kinderen krijgen zo meteen een Dinner; ze gaan hier zo om 15.00 uur al warm eten! Dit is dan ook tevens hun avondeten.
Rond 15.00 uur loop ik nog eventjes naar Judith. Ze is erg druk en we spreken af dat we elkaar morgen even spreken. Wel vertelt ze me nog dat de leidsters haar verteld hebben dat ze het erg goed vonden gaan. Super toch?!

Daarna ga ik naar huis. En onderweg naar huis ga ik opzoek naar taart. Taart voor Ruth, want die is jarig. Uiteindelijk eindig ik bij de Tesco; daar vind ik een appeltaart! Bij thuiskomst is Ruth ook thuis en samen met Gijs en Manon eten we dan, met z’n 4en, een stukje taart.

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA; Als ik thuiskom ligt er een kaartje! Van Goos en Mel. Super leuk! :D

’s Avonds komen alle Nederlanders uit ’t appartement wat drinken bij ons voor Ruth haar verjaardag. Super gezellig en een goede afsluiter voor deze intensieve dag.

Ik ben moe van alles. Het is best intensief om zo’n eerste stagedag te hebben. Een nieuw gebouw, nieuwe leidsters, nieuwe ouders en nieuwe kinderen. Het Engelse gooit er allemaal nog een schepje bovenop. Het is een kwestie van wennen, maar dat komt helemaal goed. (:

*Wegens geheimhoudingsplicht zijn de namen van de kinderen veranderd. Oké dat was een geintje, maar zolang ik geen achternamen gebruik valt het niet te achterhalen en kan ik ze dus gebruiken. O ja en ik weet ook niet of ik ze goed spel; dus dan maakt het helemaal weinig meer uit.
De namen zijn net alsof ze rechtstreeks uit films gehaald zijn: Brooklyn; Holly; Michael; Katlyn; Kasya; Jack en ga nog maar even door.