Het zomerse Ierland

Volgens mij ben ik mijn laatste blog hiermee geëindigd, maar ik wil jullie toch graag nog even melden dat het hier aan het einde van de week en het hele weekend super lekker weer is geweest. Zonnetje en eigenlijk is een jas overbodig. ’t Schijnt dat het bij jullie in Nederland al echt herfst is?!

Van de week heb ik echt een heerlijke week gehad op stage. Het wordt al steeds meer echt mijn stageplek. Het voelt ’s ochtends steeds vertrouwder om er binnen te komen. Ik zie alle kinderen komen en gaan. Erg gezellig. De kinderen zijn al een stuk meer gesetteld en zo is de groep ook echt een stuk rustiger aan het worden.
De kinderen leer ik nu ook echt stuk voor stuk kennen en de kinderen mij natuurlijk. Een paar kindjes zijn niet bij me weg te slaan en dat geeft me stiekem best wel een beetje extra vertrouwen in het werk. Als Ryan (één van de kindjes op de groep) ’s ochtends afscheid moet nemen, hangt hij erg verdrietig om moeder heen. Vervolgens strekt hij zijn armpjes naar me uit en neem ik hem over. Hij begint dan te lachen en samen zwaaien we moeder uit. Lief hé!
En waar ik ook echt super blij mee ben is dat we van de week voor het eerst een knutselactiviteit gedaan hebben. YES! :D Lekker handjes verven en de boel eronder smeren. Het is trouwens wel erg lastig dat er alleen maar een lage tafel op de groep staat. Alle kinderen kunnen dan overal aanzitten en dat geeft een hoop extra oplet werk. Ach kan ik weer aan mijn reactievermogen werken.

Regelmatig gaat er een cd aan met kinderliedjes. Super gezellig en lekker dansen met de kids! Sommige liedjes hebben wij in Nederland ook, maar dan de Nederlandse versie natuurlijk; haha. Ook zit er soms net een andere tekst achteraan. Zoals bijvoorbeeld ‘Hoofd, schouders, knie en teen. ‘ Hier zingen ze ‘Head, shoulders, knee and toe; en vervolgens zingen ze in plaats van; ‘oren, ogen, puntje van je neus’: ‘Whiskers on your nose’.
Het is zo fijn om gewoon weer lekker gek te kunnen doen op de groep. Lekker lachen met de kinderen, daar kan ik echt van genieten!

Op straat kom ik trouwens steeds meer stagekindjes tegen en sommige kindjes zien ook echt herkenning. (:

Waar ik wel even van op keek was dat ik een ouder tegen kwam middenin de pub, of nou ja van opkeek; best logisch eigenlijk. Maar ze wist zich eigenlijk geen houding te geven en om de situatie voor haar niet nog ongemakkelijker te maken, deed ik maar net alsof ik haar niet zag. Wat ik alleen niet begrijp; ze zag er alleen echt uit als een typisch Iers, schaars gekleed, stap”meisje”. Ik vraag me namelijk best wel af hoe oud ze eigenlijk is. Op zo’n moment denk ik dan wel echt even; Kom op zeg, je bent moeder! Gedraag je dan ook zo.

Ik heb hier ondertussen wel echt lekker mijn plekkie gevonden. Weet waar ik wat kan vinden en ik ken de weg.
O JA! En ik heb hardgelopen hier.. Ik dacht dat het wel meeviel met het heuvelachtige hier middenin Carlow (vergeleken met wat je buiten het ‘centrum’ ziet), maar daar is mijn mening na het hardlopen echt wel over veranderd. Ik kan het verschil met de vlakke wegen, op het altijd mooie Kampereiland :D, wel degelijk merken.
Ook heb ik er niet bij stilgestaan dat rond 16.00 uur de middelbare scholen uitgaan. Het was namelijk erg druk op straat.
Waar ik even bij moet vertellen dat de meeste Ieren hier opgehaald worden. Of nou ja laat ik maar gewoon zeggen; alle Ieren. Als ze niet door ouders of andere bekenden opgehaald worden, dan staat er gewoon een taxi voor ze klaar. Dit is trouwens ’s ochtends precies hetzelfde.
Er staan zowel ’s ochtends als ’s middags halve files in de straten voor de scholen langs. Daar valt echt je mond van open. Voor de meeste scholen heb je oversteekplaatsen met van die hekjes, die je ook altijd in films ziet (ik zal er wel even een foto van maken). Op deze oversteekplaatsen stoppen de meeste ouders ook even om hun kind voor de deur van de school af te zetten en dit doet dan de halve rij (en dan ook gewoon niet tegelijkertijd, maar allemaal stuk voor stuk een stukje naar voren rijden). Dan kun je vast zelf ook nagaan hoeveel getoeter en wat voor een drukte dit oplevert op de straat. Je zou ervoor de gein eens even bij moeten gaan staan kijken.

Ook krijg ik steeds meer vertrouwen. Officieel mag ik geen kinderen van en naar bed brengen. Sebakin moet naar bed en de leidsters kunnen op dat moment niet van de groep af. ‘Jetske, wil je haar alsjeblieft even naar bed brengen?’. YES! In the pocket! (: Het geeft een bevestiging dat ze me vertrouwen. Ik zorg ervoor dat ze klaar is om in bed te gaan, nou ja ik hoef alleen maar haar schoenen uit te doen. Haar staartjes en knipjes mogen allemaal in blijven. Best raar eigenlijk, wat veiligheid betreft. Vervolgens leg ik haar in één van de ledikantjes en schommel haar in slaap. Onder het ledikant zitten namelijk wieltjes en de kinderen worden hier net zolang heen en weer gereden totdat ze in slaap vallen. (Het ziet er eigenlijk best lomp uit.)

Als er op stage een nieuw kindje, Kreem, binnenkomt is hij helemaal overstuur. Hij staat tegen de deur aan te slaan en te schoppen en af en toe loopt hij naar één van de leidsters, slaat haar en rent vervolgens terug naar de deur waardoor zijn vader liep toen hij wegging.
Als je je dan even gaat inleven in Kreem, is het ook niet niets als door je vader achtergelaten wordt. Hij beseft op dat moment niet, wat wij wel beseffen. Zijn vader komt namelijk straks weer terug. Voor ons makkelijk gezegd, hij moet het eerst nog zien.
Als iemand tegen hem praat of alleen even aandacht geeft, laat hij het maar even toe en vervolgens loopt hij gauw weg. Na drie kwartier zet ik door. Ik pak hem op en houd hem goed vast. Ik loop rondjes over de groep en zing kinderliedjes voor hem. Hij biedt ondertussen al een stuk minder weerstand en laat me toe. Ik merk dat hij moe is en ga rustig door met rondjes lopen en zingen. Hij legt zijn hoofd op m’n schouder en valt langzaamaan in slaap.